Weet je nog hoe leuk je het als kind vond om te spelen? Om je te verliezen in je fantasie, in je spel? Hoe vanzelfsprekend werd een stok een paard, een blaadje een zeil, een veertje een magisch voorwerp om mee te toveren. Het is zo jammer dat we deze speelsheid, die tomeloze fantasie vaak kwijtraken als we ouder worden. 

Voor mij zijn creativiteit en spel met elkaar verbonden. Creativiteit is de manier waarop je als volwassene nog spelen mag. Een soort legitiem spel. Maar creativiteit die tot een resultaat moet leiden, is geen spelen. Dat is het pas als je het resultaat mag loslaten. Als het niet gaat om wat je maakt of bereikt, ben je vrij om te spelen.

Mag jij dat van jezelf, spelen? Lekker aanklooien om het aanklooien? Of klinkt er meteen een stemmetje in je hoofd dat zegt,’wat een onzin, ga iets nuttigs doen’,’niet lummelen’, ‘prima als je wilt schilderen, maar dan moet je wel de beste zijn’? Grote kans dat jij zo’n stemmetje in je hoofd hebt. Misschien gebruikt ‘ie net wat andere woorden, maar het komt waarschijnlijk op hetzelfde neer. Je innerlijke criticus houdt namelijk niet van spelen. Voor je innerlijke criticus moet alles een doel hebben. En je innerlijke criticus wil dat je de beste bent in wat je doet, anders hoef je er niet eens aan te beginnen. 

Om te spelen is het handig als je die innerlijke criticus herkent, erkent en dan gewoon maar lekker laat kletsen. Je hoeft er niet naar te luisteren. Misschien kunnen we om een klein beetje rust en ruimte om te spelen te creëren, je innerlijke criticus even uitzetten. Laten we hem of haar een klein reisje laten maken. Of dat een wereldreis wordt of een rondje in het bad, bepaal je zelf.